Auteur: John van Zuijlen

Categorieën
Columns

Even doorpakken

Geen koning is heilig. Tallozen zijn door tijdgenoten onthoofd of anderszins aan hun einde gekomen. Dat die Belgische Leopold II het nu weer moet ontgelden, lijkt me logisch. Deze uitbuiter met miljoenen doden op zijn geweten, had natuurlijk al eerder van zijn sokkel getrokken moeten worden, maar alles heeft klaarblijkelijk tijd nodig. Dat die brave Columbus nu ook aan een beeldenstorm ten onder gaat, vind ik gek. De man die op weg naar Indië ergens halverwege Afrika de verkeerde kant op zeilde om vervolgens Amerika op de kaart te zetten, was toch geen indianenhandelaar? Althans niet volgens onze schoolboekjes. Bij nadere naslag deed hij echter nogal wat dingen die God verboden had. Meer dan genoeg om minstens een pot verf voor te kopen. En een alineaatje erbij natuurlijk voor onze scholieren.
Herwaarderen is een opgave en te oordelen naar de fenomenale aantallen demonstranten die wereldwijd racisme en discriminatie aan de kaak stellen, gebeurt dat nu weer even in alle hevigheid. Even doorpakken nu. Er zijn nog genoeg witte helden die nodig van hun voetstuk moeten. En dat zijn niet alleen historische figuren.


Categorieën
Columns

Wapens in de pastorale gereedschapskist

De katholieke kerk wordt steeds frivoler. Vandaag zag ik op een foto in de Volkskrant een pastoor op een skateboard voorbij scheuren. Toog wapperend in de wind. Vorige week haalden enkele priesters de pers met een waterpistool waarmee ze als doopritueel op anderhalve meter een baby bespoten, en een ander werkte een file parochianen af door via het autoraampje van het geduldig wachtende slachtoffer, een straal wijwater naar binnen te spuiten.
Een raar trekje van de clerus om een pistooltje aan de pastorale gereedschapskist toe te voegen. Waar is de goeie ouwe wijwaterkwast? En heeft de zegening met de (gedesinfecteerde) hand zijn kracht verloren? De katholieke kerk heeft altijd al iets gewelddadigs gehad als het gaat om bekering en het verdrijven de andersdenkende. Nostalgie? In Coronatijd steken er wel meer rare dingen de kop op.
Jacob, de pacifistische pastoor die volgens Robert Long met dipsaus een feest maakte van de communie, is al lang geleden in de ban gedaan. Als ze die nou in ere herstellen, halen ze misschien de dertig toeschouwers nog in hun kerk. En dan hoeft de pastoor niemand nat te schieten.

Categorieën
Columns

Kroegbaas blijf bij je tap

Er zijn caféhouders, restauranthouder en ook ondernemers in de horeca, maar tegenwoordig worden eigenaren of exploitanten van een café steeds vaker aangeduid als kroegbaas. Dat klinkt nogal louche en misschien is het ook zo bedoeld. Als ze hun mening geven over de (nog steeds niet toegestane) openstelling van hun zaak klinken zij meestal ook niet verheffend. De tent moet open, dat snapt iedereen, maar de ratio is in de argumentatie meestal ver te zoeken. Menig kroegbaas heeft over veel, weinig verstand. Wel een uitgesproken mening.
Sommige kroegbazen zingen, gaan in de politiek of schrikken er niet voor terug een boek te schrijven. Als ze het nou houden bij het tappen van een biertje tijdens de toegestane openingstijden, is dat voor iedereen het beste. Je snapt zo’n kabinet toch niet? Wie wil er nou niet doodblijven in zijn stamkroeg?

Categorieën
Columns

Buitennissigheden

Toen ik nog een trouw luisteraar was van de verkeersinformatie, hield ik uit verveling in de file ooit een lijstje bij van vreemde voorwerpen op de snelweg. Aanvankelijk werd ik vrolijk als er weer een schoen, een keukenkastje of een dakkoffer door de weginspecteurs van Rijkswaterstaat was aangetroffen. Zij niet natuurlijk, maar je kunt alles van twee kanten bekijken. Van een verloren vogelkooi of een dixie hoef je niet onmiddellijk een negatief verkeersbeeld over te houden. Van de levende (en dode) have sprongen de varkens, de kippen, af en toe een paard en een verwarde hond eruit. Maar na de zoveelste rol vloerbedekking, de keur aan bouwmaterialen of de zoveelste gekantelde vrachtwagen, ging er zelfs voor mij de lol af. Nu concentreer is me op de buitenissigheden die in mijn autospiegels verschijnen als ik mijn begrenzer heb afgesteld op 104. Ruim baan voor de busjes, voor de bouwers, de installateurs, de schilders, de afwerkers en alle soortgenoten die hun (ongewassen) handen laten wapperen tegen de verdrukking van het Coronavirus in. Je kunt alles van twee kanten bekijken al ziet een flitspaal het toch vaak anders.

Categorieën
Columns

Hoe staat het met de opsluiting, meneer Rutte?

Lockdown is als woord zo snel ingeburgerd dat er niet eens een Nederlands origineel voor is. Nou bekt lockdown natuurlijk beter dan afsluiting, vergrendeling of zelfs opsluiting, maar toch. Waar blijven de taalpuristen die meteen van zich laten horen als we zeggen dat we onze ‘mail checken’ of ons afvragen of iets ‘überhaupt’ zin heeft?
Is er een vriendelijk pseudoniem dat de diepere of intelligente betekenis van nogal agressieve terminologieën als af- of opsluiting beter verkoopbaar maakt? Wat kan Rutte in het Nederlands zeggen om de ramp iets te verzachten? ‘Het gaat goed met de afsluiting’, horen we hem ook niet in onze verbeelding zeggen. ‘Oudere Nederlanders zijn opgesloten’ durft hij evenmin aan, al dekt dat de lading nog het beste. Mijn moeder (97) snapt dat ook beter dan ‘lockdown’.

Categorieën
Columns

Voor het fietsen de kerk uit

Het zijn niet de mijne, maar iemands gebeden moeten verhoord zijn. Of het is God zelf die heeft ingegrepen. Misschien ook om nog even te laten weten dat hij wel degelijk bestaat. Uit oude geschriften weten we dat God zo af en toe wel een statement wilde maken. In ieder geval werd nu bekend dat de Vuelta dit jaar helemaal niet meer wordt verreden en dus ook niet naar Brabant komt. En dus ook niet dwars door de kerk van Breda fietst. Het wielergebeuren gaat voor het fietsen de kerk uit. Al is dit een variant op wat in de katholieke kerk ooit ook al niet mocht. Maar als er onverhoopt toch sprake is van een Deo interruptus heeft die mijn zegen.

Categorieën
Columns

Lees Anton Koolhaas

Veel vogels genieten van onze tuin die voor veel geschikt is. Maar het vogelpaar dat besluit er te gaan wonen om een gezinnetje te stichten, is niet goed af. Wie in onze tuin geboren wordt, is geen lang leven beschoren. Ook onze honden genieten van de tuin en zij vinden dat zij er heersen mogen. Met alle gevolgen van dien voor de jonge vogelkroost die net iets te vroeg het nest verlaat. Een dodelijk apport is onvermijdelijk. Onze honden zijn lief maar slecht voor de vogelstand.
Vaak moet ik denken aan Nico en Mia, twee mussen die hun namen danken aan Anton Koolhaas die hun wedervaren beschreef. Liefde op het eerste gezicht. Het nest op een verkeerde plaats. Een kraamkamer aan gruzelementen. Maar de rouwperiode was kort. Nico en Mia begonnen vastberaden opnieuw. Nu op een veilige plek. Een les voor de vogels in onze tuin. Maar zij lezen Anton Koolhaas niet. Veel gemiste wijze lessen. Helaas niet alleen voor de vogels.